Na een korte vlucht (eens iets anders dan een lange busrit) werden we in Salvador opgepikt door Thiago en zijn vrouw Bianca. We zijn te gast bij hen thuis.
Het toeval wil dat het hier net São João feesten zijn (24 juni is het feest van de Heilige Johannes), en dat gaat gepaard met allerlei forro optredens in de stad, ontelbare bommetjes die afgestoken worden en vuurwerk, véél eten (bv. gekookte en gegrilde pinda´s, ...), en veel lawaai.
Gisterenavond (dinsdagavond) zijn we bij vrienden van Thiago en Bianca geweest en daar kregen we uitgebreid eten, mmm... We worden hier goed gevoed :)
We waren maandag in het centrum van de stad, tropisch warm, een hoop beschimmelde gebouwen, en helaas ook serieus wat regen. We zijn dan maar gevlucht naar een restaurant waar je per kilo kan eten, hihi.
Gisteren hebben we een vuurtoren en enkele vestigingen langs de kust bezocht, wederom in de gietende regen, hmm. Dat wordt wat saai op den duur :)
Vandaag hebben Thiago en Bianca ons vergezeld naar nog een paar andere mooie plekjes van de stad, en hebben we acarajé (de plaatselijke hamburger met garnalen) en abará geproefd, met als dessertje heerlijke sorbet van caja en maracuya...
Je ziet, aan eten komt het ons niet te kort :)
We geven onze ogen hier ook goed de kost, de Brazilianen doen graag nogal spannende kleren aan, of dat nu een zicht is of niet :) décolletés, minirokjes, topjes, spannende broeken, minizwembroekjes voor mannen, etc... Wel grappig om te zien.
Morgen gaan we nog eens terug naar het centrum, misschien naar het museum voor moderne kunst, en vrijdagochtend heel vroeg vliegen we naar Rio de Janeiro. (de vluchten zijn goedkoper en vééééél sneller dan de bus)
woensdag 24 juni 2009
vrijdag 19 juni 2009
Brazilië!
Hallo daar,
Ondertussen zijn we al bijna een week in Brazilië.
In San Ignacio ontmoetten we een stel sympathieke Belgen uit Kalmthout die met een mobilhome onderweg zijn. (voor de geïnteresseerden: http://www.josmobiel.blogspot.com/)
We namen er de dag nadien een bus (lees rammelkar met veel te kleine zitplaatsen, maar goed) die ons tot in San José de Chiquitos bracht. Daar wachtten we tot de trein eraan kwam die ons tot aan de grens zou brengen. We kwamen er te laat aan om nog een ticketje te kopen, dus stapten we op goed geluk de redelijk volle trein in. Een conducteur zei ons dat we dan best een paar wagons verder konden gaan zitten, daar was nog veel plaats, dus zaten we zo goed als alleen in een (wel wat duurdere) wagon, met comfortabele zetels en airco. Nu, die airco was er toch iets te veel aan, want blijkbaar was het net die nacht extreem koud in dat deeltje Bolivia, en dat hebben wij helaas gemerkt, brrr! Het was 8 graden in de trein! Ze hadden gelukkig dan wel de airco afgezet, maar toch...
Enfin, ´s ochtends kwamen we in Puerto Quijarro aan, waar een taxi ons tot aan de grens bracht, en weer een andere taxi ons naar Corumba, de eerste stad die je tegenkomt in Brazilië als je langs daar het land binnenkomt. Andreas heeft gelukkig geen enkel probleem gehad om het land binnen te geraken, ondanks zijn vervallen Braziliaans paspoort :) Daar heeft gelukkig niemand om gevraagd.
In Corumba bleven we een nachtje slapen, om eens goed bij te slapen, dat was nodig!
We boekten van daaruit ook een tour naar de Pantanal. In de Pantanal zaten we op een soort camping vlak naast een rivier vol kaaimannen en piranha`s, we sliepen in hangmatten (niet altijd even aangenaam voor de rug, maar goed), we aten er heerlijk en veel, we zagen er massa`s dieren, zoals toekans, papegaaien, capibara´s (grootste knaagdier ter wereld, een soort groot konijn), een echte anaconda, wasbeertjes, reuzespinnen, herten, ijsvogels, de typische vogel voor de pantanal jaburu,... en bovenal zagen we (te) veel MUGGEN! We staan dus allebei nogal vol muggenbeten en andere rare boebels , maar dat hadden we er graag voor over. We hebben allerlei activiteiten gedaan in de pantanal: paardrijden, bootje varen, jeep safari, en piranha vissen! Rarara, ik had 3 piranhas gevist en nog een visje van een andere soort, en ocharme Andreas maar eentje... Hij was wel wat in zijn eer geraakt, hihi. De vissen die we hadden gevangen werden ofwel aan de kaaimannen gevoederd, ofwel gefrituurd voor ons middagmaal, mmm!
Woensdagmiddag zijn we dan doorgereden naar Campo Grande, vanwaar we een bus namen tot in Brasilia, de hoofdstad van Brazilië die in 3 jaar tijd is opgebouwd en er bijzonder futuristisch uitziet, wel de moeite! Vooral voor architectuurliefhebbers interessant. Alleen jammer dat het niet echt mogelijk is om de vele monumentale gebouwen te voet te bezoeken. We hebben dan vanmiddag maar (voor één keertje) een sightseeing bus genomen om het grootste deel van de gebouwen te bekijken.
Morgenmiddag hebben we een vlucht naar Salvador do Bahia, waar Thiago (kennis van Andreas´s ouders) ons zal opwachten. Heerlijk! Vandaaruit denken we een paar dagen naar Rio de Janeiro te gaan, om dan stilaan af te zakken naar Sao Paolo, waar op 12 juli onze vlucht richting huis vertrekt... snif!
Het Portugees blijkt toch moeilijker dan verwacht, maar we slaan er ons wel door! Met Spaans komen we al redelijk ver...
tot een volgende!
i en a
Ondertussen zijn we al bijna een week in Brazilië.
In San Ignacio ontmoetten we een stel sympathieke Belgen uit Kalmthout die met een mobilhome onderweg zijn. (voor de geïnteresseerden: http://www.josmobiel.blogspot.com/)
We namen er de dag nadien een bus (lees rammelkar met veel te kleine zitplaatsen, maar goed) die ons tot in San José de Chiquitos bracht. Daar wachtten we tot de trein eraan kwam die ons tot aan de grens zou brengen. We kwamen er te laat aan om nog een ticketje te kopen, dus stapten we op goed geluk de redelijk volle trein in. Een conducteur zei ons dat we dan best een paar wagons verder konden gaan zitten, daar was nog veel plaats, dus zaten we zo goed als alleen in een (wel wat duurdere) wagon, met comfortabele zetels en airco. Nu, die airco was er toch iets te veel aan, want blijkbaar was het net die nacht extreem koud in dat deeltje Bolivia, en dat hebben wij helaas gemerkt, brrr! Het was 8 graden in de trein! Ze hadden gelukkig dan wel de airco afgezet, maar toch...
Enfin, ´s ochtends kwamen we in Puerto Quijarro aan, waar een taxi ons tot aan de grens bracht, en weer een andere taxi ons naar Corumba, de eerste stad die je tegenkomt in Brazilië als je langs daar het land binnenkomt. Andreas heeft gelukkig geen enkel probleem gehad om het land binnen te geraken, ondanks zijn vervallen Braziliaans paspoort :) Daar heeft gelukkig niemand om gevraagd.
In Corumba bleven we een nachtje slapen, om eens goed bij te slapen, dat was nodig!
We boekten van daaruit ook een tour naar de Pantanal. In de Pantanal zaten we op een soort camping vlak naast een rivier vol kaaimannen en piranha`s, we sliepen in hangmatten (niet altijd even aangenaam voor de rug, maar goed), we aten er heerlijk en veel, we zagen er massa`s dieren, zoals toekans, papegaaien, capibara´s (grootste knaagdier ter wereld, een soort groot konijn), een echte anaconda, wasbeertjes, reuzespinnen, herten, ijsvogels, de typische vogel voor de pantanal jaburu,... en bovenal zagen we (te) veel MUGGEN! We staan dus allebei nogal vol muggenbeten en andere rare boebels , maar dat hadden we er graag voor over. We hebben allerlei activiteiten gedaan in de pantanal: paardrijden, bootje varen, jeep safari, en piranha vissen! Rarara, ik had 3 piranhas gevist en nog een visje van een andere soort, en ocharme Andreas maar eentje... Hij was wel wat in zijn eer geraakt, hihi. De vissen die we hadden gevangen werden ofwel aan de kaaimannen gevoederd, ofwel gefrituurd voor ons middagmaal, mmm!
Woensdagmiddag zijn we dan doorgereden naar Campo Grande, vanwaar we een bus namen tot in Brasilia, de hoofdstad van Brazilië die in 3 jaar tijd is opgebouwd en er bijzonder futuristisch uitziet, wel de moeite! Vooral voor architectuurliefhebbers interessant. Alleen jammer dat het niet echt mogelijk is om de vele monumentale gebouwen te voet te bezoeken. We hebben dan vanmiddag maar (voor één keertje) een sightseeing bus genomen om het grootste deel van de gebouwen te bekijken.
Morgenmiddag hebben we een vlucht naar Salvador do Bahia, waar Thiago (kennis van Andreas´s ouders) ons zal opwachten. Heerlijk! Vandaaruit denken we een paar dagen naar Rio de Janeiro te gaan, om dan stilaan af te zakken naar Sao Paolo, waar op 12 juli onze vlucht richting huis vertrekt... snif!
Het Portugees blijkt toch moeilijker dan verwacht, maar we slaan er ons wel door! Met Spaans komen we al redelijk ver...
tot een volgende!
i en a
woensdag 10 juni 2009
tarija - la paz - santa cruz
Hey,
Na een aantal dagen (te) veel te eten in Tarija hebben we een vliegtuig genomen naar La Paz, zo'n 2000m hoger in de Andes. In La Paz werden we opgewacht door Mary Luz Copari, die ik ken via m'n werk. Zij is gids en heeft een eigen reisagentschap: Bienvenue Tours. De eerste dag hebben we met haar een stadswandeling gemaakt. We gingen oa naar de markt, waar we leerden dat de verkoopsters het zeil dat ze boven hun koopwaar hangen speciaal in bepaalde kleuren kiezen. Als ze appelsienen verkopen, gebruiken ze een rood zeiltje, als het pompoenen zijn eerder een groen, zodat het fruit en de groenten er altijd goed uitzien. Slim, toch!? Donderdag, vrijdag en zaterdagochtend hebben we aan het titicacameer doorgebracht. We hebben een nacht geslapen op la Isla del Sol, waar men nog altijd landbouw beoefent op eeuwenoude terrassen. Er worden vooral aardappelen, maiz, en quinoa gekweekt. Vanop het eiland heb je een praaaaaaaaaaachtig zicht op de besneeuwde cordillera, met onder andere de bergtoppen Illampu, Illimani, en nog een paar andere waarvan ik de naam niet heb onthouden.
De dag nadien keerden we terug naar Copacabana, aan de rand van het meer, en gingen we op weg naar Kasani, een heel klein dorpje verderop aan de Peruaanse grens, waar Mary Luz' ouders wonen en waar zij is opgegroeid. Er wonen zo'n 400 mensen. Mary Luz zorgde ervoor dat we op een bootje van totora (een soort riet) een tochtje konden maken naar een aangelegd drijvend (riet)eiland. Zalig...
In Kasani werden we door haar ouders opgewacht, keken we nog eens naar een spectaculaire zonsondergang, zetten we een voet over de Peruaanse grens, en aten we heerlijke saice met een 5-tal verschillende aardappelen (chuño, tunta, oca, kalla en "gewone" aardappel). Chuño en tunta zijn gevriesdroogde aardappelen, die wel 100 jaar bewaard kunnen worden! Mary Luz vertelde ons dat haar moeder laatst een maaltijd had klaargemaakt met chuños van haar (Mary Luz') geboortejaar! De pre-incas en de incas kenden deze techniek van aardappelen te bewaren ook al.
Zaterdag keerden we al vroeg terug naar La Paz, waar het la fiesta del gran poder was. Dit feest is ter ere van "el gran poder" (jezus) en het lijkt wat op carnaval. Een 55-tal dans en muziek-groepen van gemiddeld 400 man dansen in optocht door de stad in de meest bizarre en rijkelijk versierde outfits! Blijkbaar zijn er nogal veel mensen vertegenwoordigd van de "zwarte markt": ttz mensen die allerlei elektro-apparatuur invoeren en verkopen zonder factuur, en dus zonder belasting te betalen. De "cholitas", dat zijn de vrouwen, dansen op la fiesta del gran poder met kleren en hoeden die met goud versierd zijn. Sommige klederdrachten zijn wel 1000 -5000 dollar waard naar het schijnt!! Vandaar dat bij sommige groepen dansers ook bewaking meegaat.
Wij hebben een paar uur gekeken naar de optochten, maar hielden het toch niet de hele avond vol. We hoorden van in onze kamer nog tot diep in de nacht tromgeroffel en gezang. Blijkbaar wordt er die (ene) dag in La Paz ook meer Paceña bier verzet dan op 2 dagen carnaval in Oruro.
Enfin, het was de moeite!
Zondag bezochten we nog Tiahuanacu, de pre-incaruines een eindje buiten de stad, weeral met zeer deskundige uitleg van Mary Luz.
Zondagavond namen we nog eens een bus richting Santa Cruz, weeral helemaal anders. Zo leren we ook een andere deel van Bolivia kennen, het is hier tropisch warm, oerwoudachtig, etc. In de stad Santa Cruz zijn we maar kort gebleven, vermits we de missie-dorpen wilden bezoeken alvorens de grens over te steken met Brazilië. Nu zitten we in Concepción, en straks gaan we verder naar San Ignacio. Vanuit San José de Chiquitos (nog een missiedorp wat verderop) willen we dan de trein nemen om de grens over te steken naar de Pantanal in Brazilië.
We hebben er zin in!
Zo, dit was het voor vandaag...
veel groetjes,
isa en dre
Na een aantal dagen (te) veel te eten in Tarija hebben we een vliegtuig genomen naar La Paz, zo'n 2000m hoger in de Andes. In La Paz werden we opgewacht door Mary Luz Copari, die ik ken via m'n werk. Zij is gids en heeft een eigen reisagentschap: Bienvenue Tours. De eerste dag hebben we met haar een stadswandeling gemaakt. We gingen oa naar de markt, waar we leerden dat de verkoopsters het zeil dat ze boven hun koopwaar hangen speciaal in bepaalde kleuren kiezen. Als ze appelsienen verkopen, gebruiken ze een rood zeiltje, als het pompoenen zijn eerder een groen, zodat het fruit en de groenten er altijd goed uitzien. Slim, toch!? Donderdag, vrijdag en zaterdagochtend hebben we aan het titicacameer doorgebracht. We hebben een nacht geslapen op la Isla del Sol, waar men nog altijd landbouw beoefent op eeuwenoude terrassen. Er worden vooral aardappelen, maiz, en quinoa gekweekt. Vanop het eiland heb je een praaaaaaaaaaachtig zicht op de besneeuwde cordillera, met onder andere de bergtoppen Illampu, Illimani, en nog een paar andere waarvan ik de naam niet heb onthouden.
De dag nadien keerden we terug naar Copacabana, aan de rand van het meer, en gingen we op weg naar Kasani, een heel klein dorpje verderop aan de Peruaanse grens, waar Mary Luz' ouders wonen en waar zij is opgegroeid. Er wonen zo'n 400 mensen. Mary Luz zorgde ervoor dat we op een bootje van totora (een soort riet) een tochtje konden maken naar een aangelegd drijvend (riet)eiland. Zalig...
In Kasani werden we door haar ouders opgewacht, keken we nog eens naar een spectaculaire zonsondergang, zetten we een voet over de Peruaanse grens, en aten we heerlijke saice met een 5-tal verschillende aardappelen (chuño, tunta, oca, kalla en "gewone" aardappel). Chuño en tunta zijn gevriesdroogde aardappelen, die wel 100 jaar bewaard kunnen worden! Mary Luz vertelde ons dat haar moeder laatst een maaltijd had klaargemaakt met chuños van haar (Mary Luz') geboortejaar! De pre-incas en de incas kenden deze techniek van aardappelen te bewaren ook al.
Zaterdag keerden we al vroeg terug naar La Paz, waar het la fiesta del gran poder was. Dit feest is ter ere van "el gran poder" (jezus) en het lijkt wat op carnaval. Een 55-tal dans en muziek-groepen van gemiddeld 400 man dansen in optocht door de stad in de meest bizarre en rijkelijk versierde outfits! Blijkbaar zijn er nogal veel mensen vertegenwoordigd van de "zwarte markt": ttz mensen die allerlei elektro-apparatuur invoeren en verkopen zonder factuur, en dus zonder belasting te betalen. De "cholitas", dat zijn de vrouwen, dansen op la fiesta del gran poder met kleren en hoeden die met goud versierd zijn. Sommige klederdrachten zijn wel 1000 -5000 dollar waard naar het schijnt!! Vandaar dat bij sommige groepen dansers ook bewaking meegaat.
Wij hebben een paar uur gekeken naar de optochten, maar hielden het toch niet de hele avond vol. We hoorden van in onze kamer nog tot diep in de nacht tromgeroffel en gezang. Blijkbaar wordt er die (ene) dag in La Paz ook meer Paceña bier verzet dan op 2 dagen carnaval in Oruro.
Enfin, het was de moeite!
Zondag bezochten we nog Tiahuanacu, de pre-incaruines een eindje buiten de stad, weeral met zeer deskundige uitleg van Mary Luz.
Zondagavond namen we nog eens een bus richting Santa Cruz, weeral helemaal anders. Zo leren we ook een andere deel van Bolivia kennen, het is hier tropisch warm, oerwoudachtig, etc. In de stad Santa Cruz zijn we maar kort gebleven, vermits we de missie-dorpen wilden bezoeken alvorens de grens over te steken met Brazilië. Nu zitten we in Concepción, en straks gaan we verder naar San Ignacio. Vanuit San José de Chiquitos (nog een missiedorp wat verderop) willen we dan de trein nemen om de grens over te steken naar de Pantanal in Brazilië.
We hebben er zin in!
Zo, dit was het voor vandaag...
veel groetjes,
isa en dre
Abonneren op:
Posts (Atom)
