Hoi,
Nog een laatste berichtje voor we terug in België landen.
Na Guaratingueta zijn we nog enkele dagen in Paraty geweest, een mooi koloniaal stadje aan de kust van Rio de Janeiro. We hadden geluk met het weer, dus hebben we een dagje fietsen gehuurd om de Tobogà-waterval op te zoeken, ijskoud water, maar erg mooi! We hebben ook een fazenda van de 18de eeuw bezocht waar ook cachaça gemaakt wordt, die we natuurlijk geproefd hebben :)
In Paraty kwamen we èèn van de Fransen weer tegen die we in Rio hadden leren kennen, wel een fijn weerzien.
Woensdag hebben we wat aan`t strand gelegen. Wel vreemd... in Brazilië komt de zon op boven de zee, en ze gaat onder op het land, waardoor je na 16u dikwijls zo goed als geen zon meer hebt op het strand :( De Brazilianen gaan naar Chili of Peru om daar de zon te zien ondergaan op zee, grappig, he?
Donderdagochtend zijn we dan in Taubatè beland, weer bij bekenden. Donderdag was een schitterende dag, zodat we in de namiddag naar Ubatuba zijn gereden, aan het strand, in de hoop dat het dan gisteren ook mooi weer zou zijn... Dat viel een beetje tegen. We hebben wel op een mooi strand gezeten, maar het waaide nogal wat, en het zicht was bewolkt, snif. Op de middag begon het dan serieus te stortregenen, en vandaag is`t meer van dat... triestig voor onze laatste dag, maar ja. In Ubatuba hebben we wel superlekkere pizza gegeten! (De tweede beste tijdens deze reis. De allerbeste waren in Uyuni, maar die van gisteren verdienen toch ook een pluim, haha!)
Vanmiddag zijn we terug in Taubaté aangekomen. Er was gepland om te gaan wandelen in de bergen hier in de buurt, maar dat hebben we maar gelaten omwille van het weer... Het is hier duidelijk winter!
Enfin, straks gaan we vermoedelijk nog een laatste keer op cafè of zo, en morgenmiddag krijgen we nog feijoada voorgeschoteld en daarna worden we naar de luchthaven gebracht.
Op het Belgische weerbericht ziet het weer er nog redelijk goed uit voor maandag, dat is alvast positief!
Wij kijken er naar uit jullie terug te zien!
Bedankt voor het lezen.
i en a
zaterdag 11 juli 2009
zaterdag 4 juli 2009
Rio de Janeiro en Guaratingueta
Op een vrijdagochtend heel vroeg hebben we een vlucht genomen naar Rio de Janeiro.
Op goed geluk hebben we in Copacabana een hostal gevonden, dat niet al te duur was en toch nog redelijk.
We leerden er 3 sympathieke Fransen kennen en 2 Catalanen, met wie we wat hebben opgetrokken.
De eerste dag hebben we wat rondgelopen in het centrum, we hebben de kathedraal bezocht, die er nogal vreemd uitziet. Een soort cirkelvormige piramide met mooie glasramen binnenin en plaats voor een massa volk!
We hebben uiteraard goed op ons gerief gelet, maar eerlijk gezegd hebben we ons geen moment onveilig gevoeld. Er komen alleen heel veel kinderen en volwassenen vragen om geld of eten omdat we er natuurlijk als gringos uitzien. Redelijk confronterend…
Die namiddag hebben we maar even een siesta gehouden, dat was nodig.
De volgende dag hebben we het centrum nog wat meer verkend, en ook het trammetje genomen naar Sta Teresa, een gezellige wijk wat hogerop gelegen, waar we gesmuld hebben van een lekkere feijoada. (voor diegenen die dat niet kennen, dat is een soort stoofpot van bruine bonen met allerlei stukken vlees erin, zoals bv varkensoren en –poten. Die wordt geserveerd met rijst, farofa, een stukje appelsien. We hebben ons best gedaan, maar de echt ‘speciale’ stukjes vlees hebben we laten liggen... Brazilianen houden ook wel van stukken vet aan hun vlees, hmm, daar zijn wij toch niet zo’n fan van.)
We voelden ons niet geroepen om die avond zoals alle gringo’s naar Lapa te gaan naar een samba-bar, dus zijn we gezellig blijven kletsen met onze Franse vrienden.
De volgende dag hebben we te voet Ipanema en Copacabana verkend.
Uiteraard hebben we ook de ‘suikerbroodberg’ bezocht: Pao de Azucar. We hebben het eerste deel gewandeld, dat was behoorlijk wat reais uitgespaard. Op onze tocht naar boven hebben we veel miko’s gezien, van die kleine grijze aapjes met een gestreepte staart. Het tweede deel moet je met een teleferico doen. Bovenop de berg heb je een prachtig zicht over Rio. Die dag scheen zowaar de zon, dus hebben we nog wat op het strand gezeten, hoewel de hoge appartementsgebouwen ervoor zorgen dat je na 16u geen zon meer hebt op het strand.
Op onze laatste dag in Rio zijn we naar de Cristo Redentor (Corcovado) gaan kijken, vanwaaruit je nog een mooier uitzicht hebt dan op de suikerbroodberg. Magnifiek!
In de late namiddag hebben we dan de bus genomen naar Guaratingueta, Andreas’ geboortestadje, waar we weer zeer goed zijn ontvangen door de ouders van Thiago. Rosangela en Mario. Rosangela houdt van koken, dus wij worden hier ongelooflijk verwend… In het stadje zelf is niet echt veel te zien, buiten het geboortehuis van de heilige Frei Galvao, maar gisteren hebben nog andere kennissen (Germano en Graca, ons meegenomen naar Campos do Jordao, een stadje in de Bergen dat er volledig Zwitsers uitziet, en waar het vol loopt met chichi mensen, hihi.)
Vanmiddag gaan we hier in de buurt naar het forellenfestival, joepie! En morgen hebben we terug met Germano en Graca afgesproken, om (als het tenminste niet regent) een churrasco te doen.
Maandag gaan we dan verder naar Paraty. Daar zullen we logeren in de Pousada van een Belg die bevriend is met Andreas zijn ouders. Toch handig, al die contacten… Nadien hopen we nog een paar andere bekenden te zien en dan zullen we toch door moeten gaan naar Sao Paolo, vanwaaruit we zondag vertrekken naar Belgie.
We vertrekken op zondag 12 juli om 18.35u uit Sao Paolo, en landen de volgende dag om 13.55u in Zaventem… Hopelijk is het daar dan nog even goei weer als nu, want hier valt het wat tegen.
Nog even wat dingen die we zijn vergeten te zeggen de vorige keer.
- In Brasilia liepen we geheel toevallig een bekende Belg tegen: Joeri Hamvas, met wie we ‘s avonds een pint (en een paar caipirinhas) zijn gaan pakken, ha!
- Andreas is in Salvador dan toch eindelijk naar de kapper geweest… dus zijn schoon lange krullen zijn er af, snif!
Op goed geluk hebben we in Copacabana een hostal gevonden, dat niet al te duur was en toch nog redelijk.
We leerden er 3 sympathieke Fransen kennen en 2 Catalanen, met wie we wat hebben opgetrokken.
De eerste dag hebben we wat rondgelopen in het centrum, we hebben de kathedraal bezocht, die er nogal vreemd uitziet. Een soort cirkelvormige piramide met mooie glasramen binnenin en plaats voor een massa volk!
We hebben uiteraard goed op ons gerief gelet, maar eerlijk gezegd hebben we ons geen moment onveilig gevoeld. Er komen alleen heel veel kinderen en volwassenen vragen om geld of eten omdat we er natuurlijk als gringos uitzien. Redelijk confronterend…
Die namiddag hebben we maar even een siesta gehouden, dat was nodig.
De volgende dag hebben we het centrum nog wat meer verkend, en ook het trammetje genomen naar Sta Teresa, een gezellige wijk wat hogerop gelegen, waar we gesmuld hebben van een lekkere feijoada. (voor diegenen die dat niet kennen, dat is een soort stoofpot van bruine bonen met allerlei stukken vlees erin, zoals bv varkensoren en –poten. Die wordt geserveerd met rijst, farofa, een stukje appelsien. We hebben ons best gedaan, maar de echt ‘speciale’ stukjes vlees hebben we laten liggen... Brazilianen houden ook wel van stukken vet aan hun vlees, hmm, daar zijn wij toch niet zo’n fan van.)
We voelden ons niet geroepen om die avond zoals alle gringo’s naar Lapa te gaan naar een samba-bar, dus zijn we gezellig blijven kletsen met onze Franse vrienden.
De volgende dag hebben we te voet Ipanema en Copacabana verkend.
Uiteraard hebben we ook de ‘suikerbroodberg’ bezocht: Pao de Azucar. We hebben het eerste deel gewandeld, dat was behoorlijk wat reais uitgespaard. Op onze tocht naar boven hebben we veel miko’s gezien, van die kleine grijze aapjes met een gestreepte staart. Het tweede deel moet je met een teleferico doen. Bovenop de berg heb je een prachtig zicht over Rio. Die dag scheen zowaar de zon, dus hebben we nog wat op het strand gezeten, hoewel de hoge appartementsgebouwen ervoor zorgen dat je na 16u geen zon meer hebt op het strand.
Op onze laatste dag in Rio zijn we naar de Cristo Redentor (Corcovado) gaan kijken, vanwaaruit je nog een mooier uitzicht hebt dan op de suikerbroodberg. Magnifiek!
In de late namiddag hebben we dan de bus genomen naar Guaratingueta, Andreas’ geboortestadje, waar we weer zeer goed zijn ontvangen door de ouders van Thiago. Rosangela en Mario. Rosangela houdt van koken, dus wij worden hier ongelooflijk verwend… In het stadje zelf is niet echt veel te zien, buiten het geboortehuis van de heilige Frei Galvao, maar gisteren hebben nog andere kennissen (Germano en Graca, ons meegenomen naar Campos do Jordao, een stadje in de Bergen dat er volledig Zwitsers uitziet, en waar het vol loopt met chichi mensen, hihi.)
Vanmiddag gaan we hier in de buurt naar het forellenfestival, joepie! En morgen hebben we terug met Germano en Graca afgesproken, om (als het tenminste niet regent) een churrasco te doen.
Maandag gaan we dan verder naar Paraty. Daar zullen we logeren in de Pousada van een Belg die bevriend is met Andreas zijn ouders. Toch handig, al die contacten… Nadien hopen we nog een paar andere bekenden te zien en dan zullen we toch door moeten gaan naar Sao Paolo, vanwaaruit we zondag vertrekken naar Belgie.
We vertrekken op zondag 12 juli om 18.35u uit Sao Paolo, en landen de volgende dag om 13.55u in Zaventem… Hopelijk is het daar dan nog even goei weer als nu, want hier valt het wat tegen.
Nog even wat dingen die we zijn vergeten te zeggen de vorige keer.
- In Brasilia liepen we geheel toevallig een bekende Belg tegen: Joeri Hamvas, met wie we ‘s avonds een pint (en een paar caipirinhas) zijn gaan pakken, ha!
- Andreas is in Salvador dan toch eindelijk naar de kapper geweest… dus zijn schoon lange krullen zijn er af, snif!
woensdag 24 juni 2009
Salvador do Bahia
Na een korte vlucht (eens iets anders dan een lange busrit) werden we in Salvador opgepikt door Thiago en zijn vrouw Bianca. We zijn te gast bij hen thuis.
Het toeval wil dat het hier net São João feesten zijn (24 juni is het feest van de Heilige Johannes), en dat gaat gepaard met allerlei forro optredens in de stad, ontelbare bommetjes die afgestoken worden en vuurwerk, véél eten (bv. gekookte en gegrilde pinda´s, ...), en veel lawaai.
Gisterenavond (dinsdagavond) zijn we bij vrienden van Thiago en Bianca geweest en daar kregen we uitgebreid eten, mmm... We worden hier goed gevoed :)
We waren maandag in het centrum van de stad, tropisch warm, een hoop beschimmelde gebouwen, en helaas ook serieus wat regen. We zijn dan maar gevlucht naar een restaurant waar je per kilo kan eten, hihi.
Gisteren hebben we een vuurtoren en enkele vestigingen langs de kust bezocht, wederom in de gietende regen, hmm. Dat wordt wat saai op den duur :)
Vandaag hebben Thiago en Bianca ons vergezeld naar nog een paar andere mooie plekjes van de stad, en hebben we acarajé (de plaatselijke hamburger met garnalen) en abará geproefd, met als dessertje heerlijke sorbet van caja en maracuya...
Je ziet, aan eten komt het ons niet te kort :)
We geven onze ogen hier ook goed de kost, de Brazilianen doen graag nogal spannende kleren aan, of dat nu een zicht is of niet :) décolletés, minirokjes, topjes, spannende broeken, minizwembroekjes voor mannen, etc... Wel grappig om te zien.
Morgen gaan we nog eens terug naar het centrum, misschien naar het museum voor moderne kunst, en vrijdagochtend heel vroeg vliegen we naar Rio de Janeiro. (de vluchten zijn goedkoper en vééééél sneller dan de bus)
Het toeval wil dat het hier net São João feesten zijn (24 juni is het feest van de Heilige Johannes), en dat gaat gepaard met allerlei forro optredens in de stad, ontelbare bommetjes die afgestoken worden en vuurwerk, véél eten (bv. gekookte en gegrilde pinda´s, ...), en veel lawaai.
Gisterenavond (dinsdagavond) zijn we bij vrienden van Thiago en Bianca geweest en daar kregen we uitgebreid eten, mmm... We worden hier goed gevoed :)
We waren maandag in het centrum van de stad, tropisch warm, een hoop beschimmelde gebouwen, en helaas ook serieus wat regen. We zijn dan maar gevlucht naar een restaurant waar je per kilo kan eten, hihi.
Gisteren hebben we een vuurtoren en enkele vestigingen langs de kust bezocht, wederom in de gietende regen, hmm. Dat wordt wat saai op den duur :)
Vandaag hebben Thiago en Bianca ons vergezeld naar nog een paar andere mooie plekjes van de stad, en hebben we acarajé (de plaatselijke hamburger met garnalen) en abará geproefd, met als dessertje heerlijke sorbet van caja en maracuya...
Je ziet, aan eten komt het ons niet te kort :)
We geven onze ogen hier ook goed de kost, de Brazilianen doen graag nogal spannende kleren aan, of dat nu een zicht is of niet :) décolletés, minirokjes, topjes, spannende broeken, minizwembroekjes voor mannen, etc... Wel grappig om te zien.
Morgen gaan we nog eens terug naar het centrum, misschien naar het museum voor moderne kunst, en vrijdagochtend heel vroeg vliegen we naar Rio de Janeiro. (de vluchten zijn goedkoper en vééééél sneller dan de bus)
vrijdag 19 juni 2009
Brazilië!
Hallo daar,
Ondertussen zijn we al bijna een week in Brazilië.
In San Ignacio ontmoetten we een stel sympathieke Belgen uit Kalmthout die met een mobilhome onderweg zijn. (voor de geïnteresseerden: http://www.josmobiel.blogspot.com/)
We namen er de dag nadien een bus (lees rammelkar met veel te kleine zitplaatsen, maar goed) die ons tot in San José de Chiquitos bracht. Daar wachtten we tot de trein eraan kwam die ons tot aan de grens zou brengen. We kwamen er te laat aan om nog een ticketje te kopen, dus stapten we op goed geluk de redelijk volle trein in. Een conducteur zei ons dat we dan best een paar wagons verder konden gaan zitten, daar was nog veel plaats, dus zaten we zo goed als alleen in een (wel wat duurdere) wagon, met comfortabele zetels en airco. Nu, die airco was er toch iets te veel aan, want blijkbaar was het net die nacht extreem koud in dat deeltje Bolivia, en dat hebben wij helaas gemerkt, brrr! Het was 8 graden in de trein! Ze hadden gelukkig dan wel de airco afgezet, maar toch...
Enfin, ´s ochtends kwamen we in Puerto Quijarro aan, waar een taxi ons tot aan de grens bracht, en weer een andere taxi ons naar Corumba, de eerste stad die je tegenkomt in Brazilië als je langs daar het land binnenkomt. Andreas heeft gelukkig geen enkel probleem gehad om het land binnen te geraken, ondanks zijn vervallen Braziliaans paspoort :) Daar heeft gelukkig niemand om gevraagd.
In Corumba bleven we een nachtje slapen, om eens goed bij te slapen, dat was nodig!
We boekten van daaruit ook een tour naar de Pantanal. In de Pantanal zaten we op een soort camping vlak naast een rivier vol kaaimannen en piranha`s, we sliepen in hangmatten (niet altijd even aangenaam voor de rug, maar goed), we aten er heerlijk en veel, we zagen er massa`s dieren, zoals toekans, papegaaien, capibara´s (grootste knaagdier ter wereld, een soort groot konijn), een echte anaconda, wasbeertjes, reuzespinnen, herten, ijsvogels, de typische vogel voor de pantanal jaburu,... en bovenal zagen we (te) veel MUGGEN! We staan dus allebei nogal vol muggenbeten en andere rare boebels , maar dat hadden we er graag voor over. We hebben allerlei activiteiten gedaan in de pantanal: paardrijden, bootje varen, jeep safari, en piranha vissen! Rarara, ik had 3 piranhas gevist en nog een visje van een andere soort, en ocharme Andreas maar eentje... Hij was wel wat in zijn eer geraakt, hihi. De vissen die we hadden gevangen werden ofwel aan de kaaimannen gevoederd, ofwel gefrituurd voor ons middagmaal, mmm!
Woensdagmiddag zijn we dan doorgereden naar Campo Grande, vanwaar we een bus namen tot in Brasilia, de hoofdstad van Brazilië die in 3 jaar tijd is opgebouwd en er bijzonder futuristisch uitziet, wel de moeite! Vooral voor architectuurliefhebbers interessant. Alleen jammer dat het niet echt mogelijk is om de vele monumentale gebouwen te voet te bezoeken. We hebben dan vanmiddag maar (voor één keertje) een sightseeing bus genomen om het grootste deel van de gebouwen te bekijken.
Morgenmiddag hebben we een vlucht naar Salvador do Bahia, waar Thiago (kennis van Andreas´s ouders) ons zal opwachten. Heerlijk! Vandaaruit denken we een paar dagen naar Rio de Janeiro te gaan, om dan stilaan af te zakken naar Sao Paolo, waar op 12 juli onze vlucht richting huis vertrekt... snif!
Het Portugees blijkt toch moeilijker dan verwacht, maar we slaan er ons wel door! Met Spaans komen we al redelijk ver...
tot een volgende!
i en a
Ondertussen zijn we al bijna een week in Brazilië.
In San Ignacio ontmoetten we een stel sympathieke Belgen uit Kalmthout die met een mobilhome onderweg zijn. (voor de geïnteresseerden: http://www.josmobiel.blogspot.com/)
We namen er de dag nadien een bus (lees rammelkar met veel te kleine zitplaatsen, maar goed) die ons tot in San José de Chiquitos bracht. Daar wachtten we tot de trein eraan kwam die ons tot aan de grens zou brengen. We kwamen er te laat aan om nog een ticketje te kopen, dus stapten we op goed geluk de redelijk volle trein in. Een conducteur zei ons dat we dan best een paar wagons verder konden gaan zitten, daar was nog veel plaats, dus zaten we zo goed als alleen in een (wel wat duurdere) wagon, met comfortabele zetels en airco. Nu, die airco was er toch iets te veel aan, want blijkbaar was het net die nacht extreem koud in dat deeltje Bolivia, en dat hebben wij helaas gemerkt, brrr! Het was 8 graden in de trein! Ze hadden gelukkig dan wel de airco afgezet, maar toch...
Enfin, ´s ochtends kwamen we in Puerto Quijarro aan, waar een taxi ons tot aan de grens bracht, en weer een andere taxi ons naar Corumba, de eerste stad die je tegenkomt in Brazilië als je langs daar het land binnenkomt. Andreas heeft gelukkig geen enkel probleem gehad om het land binnen te geraken, ondanks zijn vervallen Braziliaans paspoort :) Daar heeft gelukkig niemand om gevraagd.
In Corumba bleven we een nachtje slapen, om eens goed bij te slapen, dat was nodig!
We boekten van daaruit ook een tour naar de Pantanal. In de Pantanal zaten we op een soort camping vlak naast een rivier vol kaaimannen en piranha`s, we sliepen in hangmatten (niet altijd even aangenaam voor de rug, maar goed), we aten er heerlijk en veel, we zagen er massa`s dieren, zoals toekans, papegaaien, capibara´s (grootste knaagdier ter wereld, een soort groot konijn), een echte anaconda, wasbeertjes, reuzespinnen, herten, ijsvogels, de typische vogel voor de pantanal jaburu,... en bovenal zagen we (te) veel MUGGEN! We staan dus allebei nogal vol muggenbeten en andere rare boebels , maar dat hadden we er graag voor over. We hebben allerlei activiteiten gedaan in de pantanal: paardrijden, bootje varen, jeep safari, en piranha vissen! Rarara, ik had 3 piranhas gevist en nog een visje van een andere soort, en ocharme Andreas maar eentje... Hij was wel wat in zijn eer geraakt, hihi. De vissen die we hadden gevangen werden ofwel aan de kaaimannen gevoederd, ofwel gefrituurd voor ons middagmaal, mmm!
Woensdagmiddag zijn we dan doorgereden naar Campo Grande, vanwaar we een bus namen tot in Brasilia, de hoofdstad van Brazilië die in 3 jaar tijd is opgebouwd en er bijzonder futuristisch uitziet, wel de moeite! Vooral voor architectuurliefhebbers interessant. Alleen jammer dat het niet echt mogelijk is om de vele monumentale gebouwen te voet te bezoeken. We hebben dan vanmiddag maar (voor één keertje) een sightseeing bus genomen om het grootste deel van de gebouwen te bekijken.
Morgenmiddag hebben we een vlucht naar Salvador do Bahia, waar Thiago (kennis van Andreas´s ouders) ons zal opwachten. Heerlijk! Vandaaruit denken we een paar dagen naar Rio de Janeiro te gaan, om dan stilaan af te zakken naar Sao Paolo, waar op 12 juli onze vlucht richting huis vertrekt... snif!
Het Portugees blijkt toch moeilijker dan verwacht, maar we slaan er ons wel door! Met Spaans komen we al redelijk ver...
tot een volgende!
i en a
woensdag 10 juni 2009
tarija - la paz - santa cruz
Hey,
Na een aantal dagen (te) veel te eten in Tarija hebben we een vliegtuig genomen naar La Paz, zo'n 2000m hoger in de Andes. In La Paz werden we opgewacht door Mary Luz Copari, die ik ken via m'n werk. Zij is gids en heeft een eigen reisagentschap: Bienvenue Tours. De eerste dag hebben we met haar een stadswandeling gemaakt. We gingen oa naar de markt, waar we leerden dat de verkoopsters het zeil dat ze boven hun koopwaar hangen speciaal in bepaalde kleuren kiezen. Als ze appelsienen verkopen, gebruiken ze een rood zeiltje, als het pompoenen zijn eerder een groen, zodat het fruit en de groenten er altijd goed uitzien. Slim, toch!? Donderdag, vrijdag en zaterdagochtend hebben we aan het titicacameer doorgebracht. We hebben een nacht geslapen op la Isla del Sol, waar men nog altijd landbouw beoefent op eeuwenoude terrassen. Er worden vooral aardappelen, maiz, en quinoa gekweekt. Vanop het eiland heb je een praaaaaaaaaaachtig zicht op de besneeuwde cordillera, met onder andere de bergtoppen Illampu, Illimani, en nog een paar andere waarvan ik de naam niet heb onthouden.
De dag nadien keerden we terug naar Copacabana, aan de rand van het meer, en gingen we op weg naar Kasani, een heel klein dorpje verderop aan de Peruaanse grens, waar Mary Luz' ouders wonen en waar zij is opgegroeid. Er wonen zo'n 400 mensen. Mary Luz zorgde ervoor dat we op een bootje van totora (een soort riet) een tochtje konden maken naar een aangelegd drijvend (riet)eiland. Zalig...
In Kasani werden we door haar ouders opgewacht, keken we nog eens naar een spectaculaire zonsondergang, zetten we een voet over de Peruaanse grens, en aten we heerlijke saice met een 5-tal verschillende aardappelen (chuño, tunta, oca, kalla en "gewone" aardappel). Chuño en tunta zijn gevriesdroogde aardappelen, die wel 100 jaar bewaard kunnen worden! Mary Luz vertelde ons dat haar moeder laatst een maaltijd had klaargemaakt met chuños van haar (Mary Luz') geboortejaar! De pre-incas en de incas kenden deze techniek van aardappelen te bewaren ook al.
Zaterdag keerden we al vroeg terug naar La Paz, waar het la fiesta del gran poder was. Dit feest is ter ere van "el gran poder" (jezus) en het lijkt wat op carnaval. Een 55-tal dans en muziek-groepen van gemiddeld 400 man dansen in optocht door de stad in de meest bizarre en rijkelijk versierde outfits! Blijkbaar zijn er nogal veel mensen vertegenwoordigd van de "zwarte markt": ttz mensen die allerlei elektro-apparatuur invoeren en verkopen zonder factuur, en dus zonder belasting te betalen. De "cholitas", dat zijn de vrouwen, dansen op la fiesta del gran poder met kleren en hoeden die met goud versierd zijn. Sommige klederdrachten zijn wel 1000 -5000 dollar waard naar het schijnt!! Vandaar dat bij sommige groepen dansers ook bewaking meegaat.
Wij hebben een paar uur gekeken naar de optochten, maar hielden het toch niet de hele avond vol. We hoorden van in onze kamer nog tot diep in de nacht tromgeroffel en gezang. Blijkbaar wordt er die (ene) dag in La Paz ook meer Paceña bier verzet dan op 2 dagen carnaval in Oruro.
Enfin, het was de moeite!
Zondag bezochten we nog Tiahuanacu, de pre-incaruines een eindje buiten de stad, weeral met zeer deskundige uitleg van Mary Luz.
Zondagavond namen we nog eens een bus richting Santa Cruz, weeral helemaal anders. Zo leren we ook een andere deel van Bolivia kennen, het is hier tropisch warm, oerwoudachtig, etc. In de stad Santa Cruz zijn we maar kort gebleven, vermits we de missie-dorpen wilden bezoeken alvorens de grens over te steken met Brazilië. Nu zitten we in Concepción, en straks gaan we verder naar San Ignacio. Vanuit San José de Chiquitos (nog een missiedorp wat verderop) willen we dan de trein nemen om de grens over te steken naar de Pantanal in Brazilië.
We hebben er zin in!
Zo, dit was het voor vandaag...
veel groetjes,
isa en dre
Na een aantal dagen (te) veel te eten in Tarija hebben we een vliegtuig genomen naar La Paz, zo'n 2000m hoger in de Andes. In La Paz werden we opgewacht door Mary Luz Copari, die ik ken via m'n werk. Zij is gids en heeft een eigen reisagentschap: Bienvenue Tours. De eerste dag hebben we met haar een stadswandeling gemaakt. We gingen oa naar de markt, waar we leerden dat de verkoopsters het zeil dat ze boven hun koopwaar hangen speciaal in bepaalde kleuren kiezen. Als ze appelsienen verkopen, gebruiken ze een rood zeiltje, als het pompoenen zijn eerder een groen, zodat het fruit en de groenten er altijd goed uitzien. Slim, toch!? Donderdag, vrijdag en zaterdagochtend hebben we aan het titicacameer doorgebracht. We hebben een nacht geslapen op la Isla del Sol, waar men nog altijd landbouw beoefent op eeuwenoude terrassen. Er worden vooral aardappelen, maiz, en quinoa gekweekt. Vanop het eiland heb je een praaaaaaaaaaachtig zicht op de besneeuwde cordillera, met onder andere de bergtoppen Illampu, Illimani, en nog een paar andere waarvan ik de naam niet heb onthouden.
De dag nadien keerden we terug naar Copacabana, aan de rand van het meer, en gingen we op weg naar Kasani, een heel klein dorpje verderop aan de Peruaanse grens, waar Mary Luz' ouders wonen en waar zij is opgegroeid. Er wonen zo'n 400 mensen. Mary Luz zorgde ervoor dat we op een bootje van totora (een soort riet) een tochtje konden maken naar een aangelegd drijvend (riet)eiland. Zalig...
In Kasani werden we door haar ouders opgewacht, keken we nog eens naar een spectaculaire zonsondergang, zetten we een voet over de Peruaanse grens, en aten we heerlijke saice met een 5-tal verschillende aardappelen (chuño, tunta, oca, kalla en "gewone" aardappel). Chuño en tunta zijn gevriesdroogde aardappelen, die wel 100 jaar bewaard kunnen worden! Mary Luz vertelde ons dat haar moeder laatst een maaltijd had klaargemaakt met chuños van haar (Mary Luz') geboortejaar! De pre-incas en de incas kenden deze techniek van aardappelen te bewaren ook al.
Zaterdag keerden we al vroeg terug naar La Paz, waar het la fiesta del gran poder was. Dit feest is ter ere van "el gran poder" (jezus) en het lijkt wat op carnaval. Een 55-tal dans en muziek-groepen van gemiddeld 400 man dansen in optocht door de stad in de meest bizarre en rijkelijk versierde outfits! Blijkbaar zijn er nogal veel mensen vertegenwoordigd van de "zwarte markt": ttz mensen die allerlei elektro-apparatuur invoeren en verkopen zonder factuur, en dus zonder belasting te betalen. De "cholitas", dat zijn de vrouwen, dansen op la fiesta del gran poder met kleren en hoeden die met goud versierd zijn. Sommige klederdrachten zijn wel 1000 -5000 dollar waard naar het schijnt!! Vandaar dat bij sommige groepen dansers ook bewaking meegaat.
Wij hebben een paar uur gekeken naar de optochten, maar hielden het toch niet de hele avond vol. We hoorden van in onze kamer nog tot diep in de nacht tromgeroffel en gezang. Blijkbaar wordt er die (ene) dag in La Paz ook meer Paceña bier verzet dan op 2 dagen carnaval in Oruro.
Enfin, het was de moeite!
Zondag bezochten we nog Tiahuanacu, de pre-incaruines een eindje buiten de stad, weeral met zeer deskundige uitleg van Mary Luz.
Zondagavond namen we nog eens een bus richting Santa Cruz, weeral helemaal anders. Zo leren we ook een andere deel van Bolivia kennen, het is hier tropisch warm, oerwoudachtig, etc. In de stad Santa Cruz zijn we maar kort gebleven, vermits we de missie-dorpen wilden bezoeken alvorens de grens over te steken met Brazilië. Nu zitten we in Concepción, en straks gaan we verder naar San Ignacio. Vanuit San José de Chiquitos (nog een missiedorp wat verderop) willen we dan de trein nemen om de grens over te steken naar de Pantanal in Brazilië.
We hebben er zin in!
Zo, dit was het voor vandaag...
veel groetjes,
isa en dre
vrijdag 29 mei 2009
Tarija!
Hoi,
Na bijna 2 weken nog eens een update van onze avonturen...
De laatste dag in San Pedro de Atacama hebben we onze fietscapaciteiten nog eens bovengehaald, dat was lang geleden! met wat zadelpijn als gevolg :)
We hebben schoon dingen gezien, een prachtig klein kerkje op een heuvel in een minidorpje, "la gargante del diablo", een soort doolhof waar we doorgefietst zijn met allerlei vreemde rotsformaties.
Vanuit San Pedro vertrokken we dan naar de Hito Cajones, de grens met Bolivia. Na enkele problemen met een auto die ons niet is komen oppikken, zijn we in een auto meegereden met een groep van vijf fransen. Met deze groep hebben we de 'Laguna Colorado' en 'Salar de Uyuni' bezocht, indrukwekkende ervaring! Drie dagen lang schitterende landschappen aangapen ;-). In Uyuni zelf hebben we een nachtje geslapen en de lekkerste pizza in zeer lange tijd gegeten.
Na een rit van 3 uurtjes stonden we in Potosi, 'De keizerstad'. Hier werd in de tijd van de Spanjaarden een gigantische hoeveelheid zilver (één vergelijking zegt; genoeg om een straat van hier tot in Madrid aan te leggen) opgedolven. De mijn is nog altijd actief (tin, koper, zilver,...) en we hebben ze bezocht.... door kleine gaten kruipen, geen lucht, veel stof, veel miserie, mensen die tot 24uur aan één stuk doorwerken, zonder eten, zonder nr2 te mogen doen, zonder luchthamers,.. en meestal voor eigen rekening... We hebben een avond moeten bekomen van de ervaring. We hebben in Potosi ook la Casa de la Moneda bezocht en een mooi klooster: Santa Teresa.
Van Potosi zijn we naar Sucre gegaan, de eigenlijke hoofdstad van Bolivia, hoewel alle officiële en administratieve gebouwen in La Paz zijn. Sucre is een aangename, gezellige stad, al een pak lager dan Potosi, waardoor het klimaat er ook wat beter meeviel... :)
Helaas vielen we allebei (gelukkig om de beurt) ten prooi aan wat maag-darmklachten... Isabelle na wat te veel chuflays te drinken (plaatselijke cocktail met singani) en waarschijnlijk de dag nadien iets verkeerds te eten. Gelukkig ging het al heel wat beter de dag nadien, zodat we toch wat van de stad konden zien, en ook allerlei (al dan niet militaire) parades voor "el Bicentenario", de dag waarop 200 jaar geleden de Zuid-Amerikaanse onafhankelijkheid werd uitgeroepen in Sucre. Dinsdag zijn we met een plaatselijke charango-meester die we al hadden horen spelen een charango gaan kopen voor Andreas. (voor diegenen die niet weten wat dat is: dat is zo'n klein gitaartje). Na de aankoop kreeg Andreas ook nog een paar uur privé-les op een rustig plekje in de stad. Nu alleen nog genoeg oefenen! (Los playeros, jullie zijn gewaarschuwd!)
De charangoleraar had Andreas wat coca-blaadjes aangeboden, samen met ceniza de quinoa (quinoa-assen die er soms bij "gekauwd" worden om de bittere smaak van de coca te verzachten), maar die bleken een negatief effect te hebben op zijn maag, want nadat we 's middags iets gegeten hadden, moest Andreas ineens in spoedtempo terug naar onze logeerplek.
De dag erna ging het gelukkig beter, zodat we nog het Recoleta klooster konden bezoeken, waar een zeeeer oude cederboom staat. In de namiddag hebben we dan de nachtbus genomen naar Tarija, waar Lisa (jawel, mijn Brasschaatse collega) ons kwam ophalen aan de busterminal. De zetels in de bus vielen wonder boven wonder mee, maar de kou en de staat van de weg waren wat minder ;)
In Tarija hebben we gisteren Casa Vieja bezocht, waar wijn gemaakt wordt. We hebben ook al een aantal bekenden (terug)gezien, althans voor mij. We logeren bij Cira, die op dit moment in Argentinië zit voor het werk, maar ze komt zondag terug, zodat we haar toch nog even zullen zien. Dinsdagmiddag nemen we een vliegtuig (TAM) richting La Paz.
daaaaaaaaaaag,
a en i
vrijdag 15 mei 2009
San Pedro de Atacama
Hello,
Hier zijn we nog eens... Van het ene uiterste zijn we in het andere uiterste van Chili beland. Letterlijk en figuurlijk (van redelijk zuidelijk zijn we naar redelijk noordelijk gegaan, en ipv regen regen regen en prachtige groene landschappen, zitten we nu in de droogste woestijn van de wereld, de Atacama woestijn.
Na Castro zijn we naar Puerto Varas gereden, een mooi en aangenaam stadje in Duitse stijl aan het meer Llanquihue. De volgende dag zijn we helemaal rond het meer gereden, en hebben we het nationale park(je) Petrohue bezocht, met watervallen, en ook Frutillar, een klein stadje aan de rand van het meer. Zondag zijn we dan terug naar Chillán gereden (7u in de gietende regen, pffrt!). We zijn er uiteraard veilig geraakt (vooral dankzij de goede rijkunsten van Andreas).
Maandag zijn we terug richting Santiago gegaan, ditmaal met de trein!
Na een klein afscheidshapje en drankje maandagavond zijn we dan dinsdagmiddag op de bus gestapt richting San Pedro, 24uur, help! Dat is toch echt te veel van het goeie, maar ja. Soms moeten er offers gedaan worden, nietwaar? We hebben ook nog vliegtickets gecheckt, maar die waren wat te duur voor ons budget :)
Sinds woensdag zijn we hier, het regent hier zelden, alles is kurkdroog behalve in de oases, het is nogal stoffig, overdag zonnig en best wel warm, 's avonds en 's nachts koud. Gisteren hebben we gezwommen = gedreven in een zoutlagune in de vallei, heel grappig. Eigenlijk was de vallei vroeger één grote lagune, en zijn de lagunes die nu nog overblijven de bodem. Ook de Cejar lagune is erg mooi. In de late namiddag zijn we nog naar de maanvallei gegaan, om er de zonsondergang te bekijken... waw! En toevallig kwamen we er een australisch-brits koppel tegen dat we in Peru hadden leren kennen, super! We hadden beiden niet gedacht van elkaar nog tegen te komen, maar zij hadden na Bolivia beslist om toch nog even naar Chili te komen, vandaar... leuk toeval!
Vanmorgen zijn we om 3.30u opgestaan om met een tour te vertrekken naar de geisers, op meer dan 4000m hoogte, en naast de vulkaan Tatio. Indrukwekkend! En brrr vreselijk koud daarboven (-10graden!!!). Nadien hebben we nog vicuñas gekeken, lama's, allerlei watervogels die op die hoogte leven: (andesgans, andes-eend, een soort waterkoet, etc) En we hebben ook nog een minidorpje bezocht, waar max 40, min 5 mensen wonen, en waar ze lekkere empanadas en anticuchos van lama-vlees verkochten, mmm!
Morgen bezoeken we nog wat lagunes en dorpen op de altiplano, zondag denken we fietsen te huren om de buurt hier eens op een andere manier te leren kennen, en maandag vertrekken we richting Bolivia, Uyuni. Nu zijn we alleen nog aan't kijken hoe we op een goeie en niet al te dure manier de zoutvlakte kunnen verkennen...
daaaaaaaaaaag
i en a
Hier zijn we nog eens... Van het ene uiterste zijn we in het andere uiterste van Chili beland. Letterlijk en figuurlijk (van redelijk zuidelijk zijn we naar redelijk noordelijk gegaan, en ipv regen regen regen en prachtige groene landschappen, zitten we nu in de droogste woestijn van de wereld, de Atacama woestijn.
Na Castro zijn we naar Puerto Varas gereden, een mooi en aangenaam stadje in Duitse stijl aan het meer Llanquihue. De volgende dag zijn we helemaal rond het meer gereden, en hebben we het nationale park(je) Petrohue bezocht, met watervallen, en ook Frutillar, een klein stadje aan de rand van het meer. Zondag zijn we dan terug naar Chillán gereden (7u in de gietende regen, pffrt!). We zijn er uiteraard veilig geraakt (vooral dankzij de goede rijkunsten van Andreas).
Maandag zijn we terug richting Santiago gegaan, ditmaal met de trein!
Na een klein afscheidshapje en drankje maandagavond zijn we dan dinsdagmiddag op de bus gestapt richting San Pedro, 24uur, help! Dat is toch echt te veel van het goeie, maar ja. Soms moeten er offers gedaan worden, nietwaar? We hebben ook nog vliegtickets gecheckt, maar die waren wat te duur voor ons budget :)
Sinds woensdag zijn we hier, het regent hier zelden, alles is kurkdroog behalve in de oases, het is nogal stoffig, overdag zonnig en best wel warm, 's avonds en 's nachts koud. Gisteren hebben we gezwommen = gedreven in een zoutlagune in de vallei, heel grappig. Eigenlijk was de vallei vroeger één grote lagune, en zijn de lagunes die nu nog overblijven de bodem. Ook de Cejar lagune is erg mooi. In de late namiddag zijn we nog naar de maanvallei gegaan, om er de zonsondergang te bekijken... waw! En toevallig kwamen we er een australisch-brits koppel tegen dat we in Peru hadden leren kennen, super! We hadden beiden niet gedacht van elkaar nog tegen te komen, maar zij hadden na Bolivia beslist om toch nog even naar Chili te komen, vandaar... leuk toeval!
Vanmorgen zijn we om 3.30u opgestaan om met een tour te vertrekken naar de geisers, op meer dan 4000m hoogte, en naast de vulkaan Tatio. Indrukwekkend! En brrr vreselijk koud daarboven (-10graden!!!). Nadien hebben we nog vicuñas gekeken, lama's, allerlei watervogels die op die hoogte leven: (andesgans, andes-eend, een soort waterkoet, etc) En we hebben ook nog een minidorpje bezocht, waar max 40, min 5 mensen wonen, en waar ze lekkere empanadas en anticuchos van lama-vlees verkochten, mmm!
Morgen bezoeken we nog wat lagunes en dorpen op de altiplano, zondag denken we fietsen te huren om de buurt hier eens op een andere manier te leren kennen, en maandag vertrekken we richting Bolivia, Uyuni. Nu zijn we alleen nog aan't kijken hoe we op een goeie en niet al te dure manier de zoutvlakte kunnen verkennen...
daaaaaaaaaaag
i en a
Abonneren op:
Posts (Atom)
