tarija - la paz - santa cruz

Hey,

Na een aantal dagen (te) veel te eten in Tarija hebben we een vliegtuig genomen naar La Paz, zo'n 2000m hoger in de Andes. In La Paz werden we opgewacht door Mary Luz Copari, die ik ken via m'n werk. Zij is gids en heeft een eigen reisagentschap: Bienvenue Tours. De eerste dag hebben we met haar een stadswandeling gemaakt. We gingen oa naar de markt, waar we leerden dat de verkoopsters het zeil dat ze boven hun koopwaar hangen speciaal in bepaalde kleuren kiezen. Als ze appelsienen verkopen, gebruiken ze een rood zeiltje, als het pompoenen zijn eerder een groen, zodat het fruit en de groenten er altijd goed uitzien. Slim, toch!? Donderdag, vrijdag en zaterdagochtend hebben we aan het titicacameer doorgebracht. We hebben een nacht geslapen op la Isla del Sol, waar men nog altijd landbouw beoefent op eeuwenoude terrassen. Er worden vooral aardappelen, maiz, en quinoa gekweekt. Vanop het eiland heb je een praaaaaaaaaaachtig zicht op de besneeuwde cordillera, met onder andere de bergtoppen Illampu, Illimani, en nog een paar andere waarvan ik de naam niet heb onthouden.
De dag nadien keerden we terug naar Copacabana, aan de rand van het meer, en gingen we op weg naar Kasani, een heel klein dorpje verderop aan de Peruaanse grens, waar Mary Luz' ouders wonen en waar zij is opgegroeid. Er wonen zo'n 400 mensen. Mary Luz zorgde ervoor dat we op een bootje van totora (een soort riet) een tochtje konden maken naar een aangelegd drijvend (riet)eiland. Zalig...
In Kasani werden we door haar ouders opgewacht, keken we nog eens naar een spectaculaire zonsondergang, zetten we een voet over de Peruaanse grens, en aten we heerlijke saice met een 5-tal verschillende aardappelen (chuño, tunta, oca, kalla en "gewone" aardappel). Chuño en tunta zijn gevriesdroogde aardappelen, die wel 100 jaar bewaard kunnen worden! Mary Luz vertelde ons dat haar moeder laatst een maaltijd had klaargemaakt met chuños van haar (Mary Luz') geboortejaar! De pre-incas en de incas kenden deze techniek van aardappelen te bewaren ook al.
Zaterdag keerden we al vroeg terug naar La Paz, waar het la fiesta del gran poder was. Dit feest is ter ere van "el gran poder" (jezus) en het lijkt wat op carnaval. Een 55-tal dans en muziek-groepen van gemiddeld 400 man dansen in optocht door de stad in de meest bizarre en rijkelijk versierde outfits! Blijkbaar zijn er nogal veel mensen vertegenwoordigd van de "zwarte markt": ttz mensen die allerlei elektro-apparatuur invoeren en verkopen zonder factuur, en dus zonder belasting te betalen. De "cholitas", dat zijn de vrouwen, dansen op la fiesta del gran poder met kleren en hoeden die met goud versierd zijn. Sommige klederdrachten zijn wel 1000 -5000 dollar waard naar het schijnt!! Vandaar dat bij sommige groepen dansers ook bewaking meegaat.
Wij hebben een paar uur gekeken naar de optochten, maar hielden het toch niet de hele avond vol. We hoorden van in onze kamer nog tot diep in de nacht tromgeroffel en gezang. Blijkbaar wordt er die (ene) dag in La Paz ook meer Paceña bier verzet dan op 2 dagen carnaval in Oruro.
Enfin, het was de moeite!
Zondag bezochten we nog Tiahuanacu, de pre-incaruines een eindje buiten de stad, weeral met zeer deskundige uitleg van Mary Luz.
Zondagavond namen we nog eens een bus richting Santa Cruz, weeral helemaal anders. Zo leren we ook een andere deel van Bolivia kennen, het is hier tropisch warm, oerwoudachtig, etc. In de stad Santa Cruz zijn we maar kort gebleven, vermits we de missie-dorpen wilden bezoeken alvorens de grens over te steken met Brazilië. Nu zitten we in Concepción, en straks gaan we verder naar San Ignacio. Vanuit San José de Chiquitos (nog een missiedorp wat verderop) willen we dan de trein nemen om de grens over te steken naar de Pantanal in Brazilië.
We hebben er zin in!
Zo, dit was het voor vandaag...
veel groetjes,
isa en dre